24 uur met IJsbrand en Grace

Vanmorgen om acht uur waren we uit bed. Al voor acht uur 's avonds de vorige avond lagen we uitgeteld op ons dubbele bed. Om negen uur zaten we aan het ontbijt beneden naast de receptie in de Stay Inn. De zon scheen en het was lekker buiten. Het ontbijt was eenvoudig. We hadden scrumbled eggs, toast en bagels en er was zelfs roomkaas. Verse jus en koffie en thee erbij, prima!
Na het afrekenen gingen de koffers achterin. We reden rond tien uur weg, op naar London en de Wellington Road. We hadden met Ys (Ice in het Engels) en Grace afgesproken om tussen 12.00 en 13.00 uur bij hen te zijn. We namen de snelweg QEW en de 401 en reden vrij vlot naar de afrit. Al snel nam de bewolking toe en werd het wat fris. De temperatuur kwam niet meer boven de twaalf graden. Het was niet druk op de snelweg. We deden rustig aan. Bijna iedereen houdt zich aan de maximumsnelheid, alleen de grote Macktrucks rijden stevig door. Dat zijn wij niet van vrachtwagens gewend.
Rond twaalf uur reden we al bij IJsbrand de parkeerplaats op. We besloten de winkel binnen te gaan, in de hoop een van hen te zien. Het is een groot bedrijf: achter de winkel ligt een groot warenhuis met hanging baskets.
Grace heeft ons blijkbaar langs zien rijden, want ze loopt ons tegemoet. IJsbrand blijkt de avond ervoor naar Toronto te zijn geweest met de vrachtauto. Hij is even naar bed gegaan. We zetten onze auto naast het huis en gaan naar binnen. Grace heeft lunch klaar en we eten met elkaar. Hun drie dochters zijn ook thuis. Hun school- en studiejaar zit er sinds april op.
Na de lunch brengen we de koffers naar het basement. Daar is een logeerkamer voor ons gereserveerd.
We spreken af om 's middags ons eigen gang te gaan. Volgens Grace zijn Port Stanley en Sparta leuk om te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Bij Port Stanley heb je uitzicht op Lake Erie. Het is bewolkt en de wind is vrij fris, dus het is niet echt aangenaam bij het water. Er ligt een oude spoorlijn, maar er zijn geen of nauwelijks toeristen. Bij een Macs halen we een flesje water en we gaan verder langs het meer richting de settlement Sparta. Een historisch stadje, gesticht aan het eind van 1800 door een Quaker. Er is een smederij ingericht als museum, er is een hotel dat nu dienst doet als galerie. Je voelt je als in de tijd van 'the little house on the prairie' van vroeger op tv. We drinken thee en koffie in de tearoom van het Sparta House, een soort van herberg vroeger. Er staat een enorme verzameling theepotten en er is een kamertje met posters van de Beatles en de Rolling Stones. Op de achtergrond hoor je ook hun muziek. Onze gastvrouw is heel aardig, het is constant: You' re welcome!
We rijden binnendoor langs een klein vliegveld terug richting London en zijn rond vijf uur weer bij IJs en Grace.
We merken dat we het zat zijn en we nemen een break. Grace stelt voor om half zeven te gaan eten in St. Thomas, de gemeente waar zij naar de kerk gaan en hun kinderen naar school zijn geweest.
Het is erg rustig in het restaurant dat zij uit hebben gekozen, maar het eten is helemaal af! We hebben de gelegenheid om weer eens bij te praten over vroeger en onze beide families en vrienden.
Na negen uur stappen we naar buiten en gaan terug naar huis. We zitten nog even wat te kletsen met hun meiden, maar om tien uur houden we het voor gezien. We beginnen te wennen aan de Canadese tijd, maar zijn nog niet helemaal op dat ritme uitgekomen.